İrsaliye Nüshaları Kime Verilir? Bir Günün Hikayesi
Giriş: Kayseri’nin Soğuk Akşamında Bir Anı
Bazen hayat, akıp giden günlerin içinde çok küçük ama unutulmaz bir anda şekillenir. O an, sadece senin içinde yankı yapar ama tüm evrenin dengesi o andan etkilenmiş gibi hissedersin. Benim için de bugün öyle bir gündü. Kayseri’nin soğuk akşamlarından birinde, iş yerinde geçirdiğim sıradan bir günün ardından, elimde bir irsaliye nüshası ile otururken, hayatta bazen neyin kime verileceğini düşündüm. Ve tüm bunların bir anlamı olup olmadığını.
O gün iş yerinde bir anlaşmazlık vardı. Çok fazla sevmediğim bir iş arkadaşımla birkaç saat boyunca çalıştık. Gözlerimin içine bakarken, her zaman olduğu gibi, boğazımda bir düğüm oluştu. Kimseyi kırmak istemediğimi bildiğim için susuyor, bazen, sadece susarak savaşıyordum. İrsaliye nüshalarını kime vereceğimi bilmediğim bir an geldi. Gözlerim o nüshalara odaklanmışken, içimde biraz kırgınlık, biraz da umutsuzluk vardı.
İlk An: İş Arkadaşıma Baktığımda
O anın sabahında da işler hiç iyi gitmemişti. Çalışma arkadaşım, öğle tatilinden sonra bana eski bir dosya vermişti. Üzerinde bir yazı vardı: “İrsaliye Nüshaları Kime Verilir?” O zaman, başımda bir iş yoğunluğu varken bu soruyu cevapsız bırakmıştım. Ama öğle tatilinin ardından, o kırgın bakışların ve ne düşündüğünü bilmediğim o soğuk sessizliğin ortasında, irsaliye nüshalarını kime vereceğimi düşündüm.
Kime verileceğini belirlemek, aslında her şeyin ne kadar boş olduğunu düşündürüyordu bana. Her şey belli. Herkes işini yapacak, bir şeyler tamamlanacak, sonra her şey kaldığı yerden devam edecekti. Ama bir şey eksikti. Benim içimdeki o huzursuzluğu bir başkası anlamazdı. İçimdeki bu karışıklık, tüm bir gün boyunca düzelmeyecek gibi hissediyordu.
Ne zaman bir irsaliye nüshasına bakarsam, neden hep bu kadar yalnız hissediyorum diye düşündüm. O kağıt parçası aslında bir anlam taşımıyor muydu? Ama evet, bazen hayat böyle değil midir? Ne kadar mücadele etsen de bir şeyler eksik kalır.
İkinci An: İçimden Geçenler
O akşam eve dönerken, Kayseri’nin dar sokaklarında yürürken, yağmurun hafifçe yere düşüşünü izlerken, irsaliye nüshalarının kime verileceği sorusunu düşünüyordum. Günün ilerleyen saatlerinde, irsaliye nüshalarını bazen sadece o mekanı, zamanı ve anı tanıyan kişilere vermenin en doğru yol olduğunu fark ettim. Yani, doğru kişiye vermek, her şeyin doğru olacağına inanmaktır.
Yavaşça adımlarımı hızlandırırken, çevremdeki ışıklar parlıyordu. Ama içimdeki bu düşünceler, kafamı kurcalayan irsaliye sorusuyla birleşince bir anlam kazandı. Belki de irsaliye nüshaları, yaşamın her anını doğru kişiye, doğru zamanda verirken içsel bir doğruyu bulmamızı sağlıyordu.
Bir şehri anlamak, sadece sokaklarını görmekle olmuyor. O şehri, orada yaşayıp, insanlarını ve onların içindeki çelişkileri anlamakla oluyor. Bunu düşünürken, belki de irsaliye nüshalarını da o içsel çelişkiler içinde kaybolmuş, ama aynı zamanda doğruyu arayan kişilere vermek gerekirdi. Kimi zaman doğru kişi, bir dost olur, kimi zaman da sadece sessiz bir gözlemci. Belki de irsaliye nüshalarını doğru kişilere vermek, bizim içsel arayışımıza da anlam katıyordur.
Son An: İçimdeki Soru
O akşam, Kayseri’nin sokaklarından eve yürürken, içimdeki o kırgınlık hissi biraz geçmeye başlamıştı. O günkü iş yerindeki atmosfer, irsaliye nüshalarının kime verileceği sorusuyla birlikte, çok basit bir cevaba ulaşmamı sağladı: Zamanı ve mekanı doğru okuyanlara… Bazen kalp, neyin doğru olduğunu sezebilir, değil mi?
İrsaliye nüshalarını kime vereceğimiz sorusunu bir kenara bırakıp, hayatın içindeki her şeyin birer anlam taşıdığını hatırladım. Kimi zaman basit bir evrak bile, bizi düşündürtebilir. O yüzden belki de her şeyin en önemli tarafı, doğru zamanda doğru yerde olmak ve bazen sadece yola devam etmekti.
İçimden bir ses dedi ki: Bir gün, irsaliye nüshalarını tam da doğru kişiye verirsin ve o zaman her şeyin anlamı olur.